Ardra werd vergoed door Coloplast voor het verstrekken van deze informatie. U kunt het anders ervaren, want elke persoon bevindt zich in een andere situatie.
Ik vind katheters bijzonder comfortabel en gemakkelijk om te gebruiken. Ik ben er helemaal weg van en iedereen mag het weten. Liefde op het eerste gezicht was het echter niet. Mijn eerste indruk van katheters was eigenlijk dat het martelwerktuigen waren die je ten koste van alles moest vermijden, wat ik ook lang heb gedaan.
Toen ik op 23-jarige leeftijd de diagnose multiple sclerose kreeg, begon ik vrijwel onmiddellijk symptomen van neurogene blaas te ervaren. Ik heb al jaren last van urineretentie, chronische urineweginfecties (UTI's) en pijnlijke kneuzingen als gevolg van mijn herhaalde pogingen om mijn blaas te stimuleren door een constante druk op mijn buik uit te oefenen.
Ik heb alle mogelijke dingen geprobeerd: meer water drinken, minder water drinken, twee keer kort na elkaar plassen en mijn blaas trainen. Ik nam verschillende, onnodige geneesmiddelen die allemaal ongewenste bijwerkingen hadden. Toen ik de ontreddering nabij was, begon ik uit paniek te bidden: "Alsjeblieft, mijn God, laat me niet in mijn broek plassen tijdens deze belangrijke vergadering". Als dat niet werkte, sloot ik een pact met de duivel: "Als ik met een droge broek in de metro stap, verander ik de naam van mijn hond in Lucifer". Ik heb allerlei dingen geprobeerd maar niets heeft me echt geholpen om de situatie onder controle te krijgen. Ik besloot om de symptomen en de occasionele incontinentie erbij te nemen. Soms schaamde ik me maar alles was beter dan het mogelijke idee van een katheter.
Een katheter gebruiken leek me op zijn minst pijnlijk en in het beste geval oncomfortabel. Erger nog, een katheter leek me iets voor zieke mensen, maar dan echt zieke mensen! Ik had dan wel multiple sclerose maar ik vond niet dat ik ziek was. Wat zou het gebruik van dit materiaal over mij zeggen?
Naast de fysieke bijwerkingen van een blaasruptuur waren de uitnodigingen om bij iemand te overnachten of om lange ritten met de auto te maken zo stresserend dat ik ze vermeed. Als ik had kunnen leven zonder te slapen, zou ik het gedaan hebben. Het feit dat ik mijn nieuwe echtgenoot wakker moest maken om de lakens te verversen, was niet bepaald een romantisch begin van ons huwelijk. Mijn blaas ondermijnde mijn moraal, en nadat ik te vaak in bed had geplast, stemde ik er met tegenzin mee in om katheters te proberen.
Ze werden al heel snel een gewoonte. Het helpt ook dat een katheter geen pijn doet. Toen de verpleegster langskwam om me de nodige uitleg te geven over het gebruik van de katheter was ik aangenaam verrast met het gevoel van een volledig lege blaas. Ik besefte al snel dat het gebruik van een katheter net zo gemakkelijk en discreet was als het gebruik van een tampon.
Probleem opgelost, niet? Niet echt. Ik kende niemand van mijn leeftijd die in dezelfde situatie zat. Toen ik tampons begon te gebruiken, wist ik dat ik niet de enige was. Mijn vriendinnen bevonden zich in hetzelfde schuitje, hoewel we allemaal het gevoel hadden een geheim te hebben. Het was normaal, alle meisjes maakten het mee. De tienerperiode was geen gemakkelijke periode maar het gebruiken van tampons bracht ons dichter bij een nieuwe en spannende fase in ons leven: volwassen worden. De hele kwestie van de incontinentie heeft me in een meer permanente, ernstigere staat van invaliditeit doen belanden. Ik besefte dat mijn situatie ernstiger was dan het klein beetje urineverlies bij het lachen of niezen, zoals je vaak ziet in reclamespots. Ik moest aanvaarden dat een katheter deel ging uitmaken van mijn leven.
Ik weet niet hoe maar ik heb me erover gezet. Uiteindelijk bleken katheters gebruiksvriendelijk te zijn en veel minder hinderlijk dan ik had gedacht. Mijn katheter heeft me zelfs in die mate geholpen dat ik mijn leven niet meer rond toiletbezoeken moest plannen. Door mijn blaasproblemen te behandelen, heb ik geleerd dat mijn multiple sclerose mijn leven niet volledig over moet nemen maar dat ik zelf de controle kan houden. Ik geef bovendien amper nog aandacht aan dat plastic buisje. Cultureel gezien hebben we de neiging om de hulpmiddelen die met een handicap samenhangen te verachten in plaats van ze te zien voor wat ze bedoeld zijn: hulpmiddelen. Hulpmiddelen die ons overdag helpen om ons leven te leiden, om nog een glas wijn te drinken bij de maaltijd en om niet in onze broek te plassen.
Eerder zei ik dat ik mijn voorkeur voor katheters luid en duidelijk zou verkondigen, zonder me zorgen te maken over anderen. Maar ik trek het me wel degelijk aan. Ik vereenzelvig mijn naam met katheters omdat ik wil dat mensen die het moeilijk hebben, beseffen dat het beter kan, dat er oplossingen bestaan. Ik weiger om mee te gaan in de negatieve opvattingen over dit hulpmiddel dat mijn leven veranderd heeft. Van alle uitdagingen die ik door multiple sclerose het hoofd heb moet bieden, is mijn neurogene blaas de enige uitdaging die ik onder controle hebt.
