“Ik heb gemerkt dat structuur geen beperking is. Eerder het tegenovergestelde, want ik heb de vrijheid om mijn leven te leiden zoals ik het wil als ik een vaste routine volg.”
Met het roer in de hand en de katheter in zijn zak, is het volle kracht vooruit! Ralph vaart al bijna zijn hele leven en is een optimist, ondanks de tegenwind die zijn blaas hem geeft. Lees meer over hoe het deze schipper is gelukt om een goede routine te vinden, met minder urineweginfecties tot gevolg.
Ralph laat trots zijn boot zien, die in Denemarken is verkozen tot de mooiste in zijn categorie. De 62 jaar oude Ralph zeilt al 34 jaar. De lengte van zijn boot, net iets meer dan acht meter, is niets vergeleken met de containerschepen waarover hij in zijn jonge jaren als kapitein het gezag voerde na zijn schippersopleiding bij een grote scheepvaartmaatschappij. Containervracht vereist exacte logistiek en planning - en is daarom voorspelbaar en saai als je het Ralph vraagt:
“Ik kon aan boord stappen en te horen krijgen dat we zes maanden later - op 5 juni om 00:34 uur - in de haven van Los Angeles zouden aankomen, hoeveel containers we zouden uitladen en de haven om 18:38 uur weer zouden verlaten. En dat is precies wat er gebeurde! Het was alsof ik vrijwillig in de gevangenis zat,” zegt Ralph, die ontslag nam als kapitein en freelance schipper werd voor rijke Amerikanen die hun boot van de ene haven naar de andere wilden verplaatsen - bijvoorbeeld van Los Angeles naar Hawaii. Dat was 17 jaar lang zijn bron van inkomsten, waarna hij enkele jaren zijn eigen reclamebureau in Denemarken had, voordat hij terugkeerde naar zee. Dit keer met zijn nieuwe vrouw Lone, met wie hij het project ‘Southern Cross’ begon - een schip waarmee de familie gedurende vier jaar met groepen probleemjongeren rondzeilde.
De man met de hamer
Nu heeft Ralph een flexi-job als leraar vanwege een oud rugletsel. Hij heeft ook last van incontinentieproblemen die hij al sinds zijn kindertijd heeft. “Ik plaste altijd vaak, maar leegde nooit helemaal mijn blaas. Ik verlichtte eigenlijk alleen de ergste druk, dus nu ziet mijn blaas er zo uit,” zegt Ralph, en met zijn hand beeldt hij losjes een misvormde en slappe blaas uit. Twee jaar geleden, toen hij in het ziekenhuis op de afdeling urologie werd opgenomen, omdat hij veel pijn had en niet kon plassen, kreeg hij de diagnose urineretentie. Er werd hem toen ook verteld dat hij de rest van zijn leven eenmalige katheters moest gebruiken:
“Dat was alsof de man met de hamer langskwam. Een half jaar daarvoor had ik te horen gekregen dat ik op een gegeven moment niet meer zou kunnen lopen vanwege mijn rugletsel. En nu moest ik ook nog een katheter gaan gebruiken? We woonden in ons droomhuis, en nu zou ik half invalide worden. Zo voelde dat tenminste voor mij. In het begin lachte ik erom, dat was mijn afweermechanisme. Maar in werkelijkheid vond ik het echt heel erg”, herinnert Ralph zich.
Erover praten betekende een keerpunt
Ralph had contact opgenomen met Coloplast en werd daarom om de zoveel tijd door een medewerker van Coloplast gebeld: “In het begin weigerde ik om de telefoon op te nemen. Ik wilde er niet over praten. Als je de envelop niet openmaakt, zie je de rekening niet! Ik vond het ook heel lastig om over intieme dingen te praten. Maar ze hield vol en bleef bellen en vragen hoe het ging met katheteriseren, en op een gegeven moment begon ze me advies te geven op grond van mijn antwoorden: Dat het geen pijn zou moeten doen als ik de katheter inbracht, en dat er geen bloed in de urine zou moeten zitten,” vertelt Ralph, en hij vervolgt: “Dat was precies wat ik nodig had om te horen. Ik ben opgegroeid met het idee dat je een paar weken wacht voordat je naar een dokter gaat als je een been breekt, om te zien of het vanzelf weer over gaat. Maar nu was er die persoon aan de andere kant van de lijn die me maar bleef zeggen dat ik geen problemen zou moeten hebben, dus geleidelijk begon ik toen te denken, ‘Wel - dat klinkt eigenlijk heel logisch’. Ze ging door totdat ze zeker wist dat ik de juiste katheter had die bij me paste. De gesprekken zorgden er ook voor dat ik me veel beter voelde, mentaal. Het waren juist al die praktische dingen waar ik over wilde praten, want daar kon ik niet met mijn vrouw over praten. Tegelijkertijd besefte ik ook dat ik niet de enige in de wereld was die een katheter moest gebruiken. Zo voel je je als je in de put zit, psychologisch. Dus de gesprekken betekenden een keerpunt voor me.”
Structuur leren
Het was ook de medewerker van Coloplast - evenals de continentieverpleegkundigen van het plaatselijke ziekenhuis - die Ralph langzaam maar zeker leerden hoe hij controle kon krijgen over het katheteriseren: “Gebruik je het alarm op je GSM als wekker? Heb je eraan gedacht dat je waarschuwingen kunt instellen om je eraan te herinneren dat je moet katheteriseren?” vroeg ze steeds. Ralph herinnert het zich nog goed, en voegt eraan toe: “Ik antwoordde beleefd dat me dat een goed idee leek, maar tegelijkertijd zeiden mijn hersenen dat ze dat wel kon vergeten. Ik hoefde echt niet door iets in het gareel gehouden te worden. Ik verafschuw structuur.” Om dit te illustreren pakt Ralph de kalender die aan de keukenmuur hangt en legt hem op de keukentafel: “Kijk hier is de rij van Lone, en hier is mijn rij. Die is leeg, tenzij Lone er iets in schrijft,” lacht Ralph. Maar na drie opeenvolgende urineweginfecties werd Ralph min of meer gedwongen om toch eens na te denken over enige structuur. “Ik begon met het instellen van een alarm op mijn GSM om 12 uur, want soms vergat ik die katheterisatie. ‘s Ochtends, ‘s avonds en voordat ik naar bed ging”, zegt Ralph. Kort daarna moest Ralph nog meer tijdstippen op zijn GSM instellen, omdat een continentieverpleegkundige in zijn ziekenhuis constateerde dat er te veel milliliters tegelijk uit kwam als hij katheteriseerde, en dat hij daarom zijn blaas 5-6 keer per dag moest legen. ”Nu staan alle tijdstippen in de GSM. 8 uur, 12 uur, 16 uur, 18 uur, 20 uur en 22:30 uur,” zegt Ralph, die heel consistent katheteriseert wanneer het alarm op zijn GSM gaat.
“En als ik bij de diepvries in de supermarkt sta als de telefoon piept, gebruik ik het klantentoilet om te katheteriseren. Ik was laatst op een verjaardagsfeestje van één van mijn kleinkinderen, en toen moest ik vragen of we alsjeblieft even konden wachten met zingen totdat ik naar de wc was geweest. Iedereen vond het prima, want mijn familie en vrienden weten hoe belangrijk dit voor mij is. Het nadeel van structuur voor mij is dat als ik het niet meteen doe als het alarm gaat, ik het gemakkelijk weer vergeet totdat het volgende alarm gaat,” legt Ralph uit. De afgelopen jaren heeft Ralph bekendheid verworven om meer dan zijn zeilkunst in zeilkringen: “Ik heb een speciaal wetsuit laten maken met een klittenbandopening daaronder. Dus als we een wedstrijd hebben, kan ik met het roer in de ene hand en met mijn andere hand katheteriseren,” lacht Ralph, en hij geeft zichzelf een schouderklopje, omdat hij zo’n goede katheterisatieroutine heeft.
”Ik heb altijd onder een gelukkig gesternte geleefd en dingen genomen zoals ze komen. Dus ik ben best trots op mezelf. Ik heb gemerkt dat structuur geen beperking is. Eerder het tegenovergestelde, want ik heb de vrijheid om mijn leven te leiden zoals ik het wil als ik een solide routine volg.”
“Ik begon met het instellen van een alarm op mijn GSM, want soms vergat ik te katheteriseren. ‘s Ochtends, ‘s avonds en voordat ik naar bed ging”
DRIE TIPS VAN RALPH
- Ontwikkel vanaf het begin een goede routine. Dat maakt het katheteriseren gemakkelijker en betekent minder urineweginfecties.
- Wees open en vertel anderen (familie, vrienden en collega’s) dat u katheters gebruikt. Dat zal ertoe leiden dat zowel u als zij het sneller accepteren.
- Luister naar de verpleegkundigen in het ziekenhuis. Zij weten waar ze het over hebben!
