Sue heeft een vergoeding ontvangen van Coloplast om deze informatie te verstrekken. De situatie van elke persoon is uniek, dus uw ervaring kan verschillend zijn.
Sue is 59 jaar jong en afkomstig uit West Yorkshire. Ze kreeg in 2014 de diagnose van de ziekte van Crohn, na een 30-jarige remissie van colitis ulcerosa.
Begin met een korte trip in eigen land
Ik had op verschillende websites allerlei nuttige informatie gelezen over de problematiek van het reizen met een stoma, maar ik had nog steeds een paar redenen tot bezorgdheid. Al snel realiseerde ik me dat ik die alleen kon overwinnen door een poging tot reizen te wagen. We besloten om te beginnen door een korte reis in het Verenigd Koninkrijk te maken. Hierbij verbleven we voor een paar nachten in een hotel om mijn twijfels weg te nemen over de mogelijkheid van het omgaan met mijn stomaroutine terwijl ik weg van huis was.
In werkelijkheid is er natuurlijk geen enkel verschil in het omgaan met de routine, of je nu thuis bent of onderweg, en daarom is er geen enkel probleem, maar het was een belangrijke eerste stap voor mij om dat te ontdekken. En ondanks het feit dat ik tot op dat moment nog nooit een probleem met lekkage had gehad, was ik een beetje bezorgd over lekkageproblemen op al het mooie witte beddengoed dat je altijd in hotels krijgt. Dus voor de zekerheid nam ik een oude handdoek mee die ik over het onderlaken legde om op te slapen. Ik had me geen enkele zorgen hoeven te maken, maar dit gaf me weer wat meer zelfvertrouwen.
Toen begon ik met het plannen van onze 8-weekse reis naar Nieuw-Zeeland
Nu ik er zeker van was dat ik ook buitenshuis met mijn stoma kan omgaan, heb ik mijn aandacht gericht op het plannen van ons lange verblijf in Nieuw-Zeeland. Het betekende dat ik voldoende stomavoorraden moest meenemen voor een lange tijd, plus voldoende extra om eventuele onvoorziene omstandigheden te dekken. Sommige artikelen adviseren om in aparte koffers het dubbele van de benodigde hoeveelheid mee te nemen om op die manier mogelijke problemen met verloren bagage te voorkomen. Ik besloot om voldoende benodigdheden voor mijn hele reis mee te nemen in mijn handbagage, die me gedurende de hele reis zou vergezellen, terwijl een aantal benodigdheden voor onvoorziene omstandigheden in mijn ruimbagage werden ingepakt. Een brief aan mijn huisarts met uitleg over mijn reisplannen en voorschriften stelde mij in staat om vooraf een bestelling te plaatsen en ervoor te zorgen dat deze op tijd werd geleverd. De voorbereidingen gingen geheel volgens plan en op 4 januari 2016, minder dan 7 maanden na mijn stomaoperatie, vertrokken we naar de luchthaven.
Ik zou alles aankunnen wat nodig is om dat doel te bereiken.
Ik was zowel opgewonden als bezorgd. We waren eindelijk op weg om onze familie te bezoeken en voor de eerste keer onze mooie nieuwe kleindochter te ontmoeten, maar eerst moest ik door de veiligheidsröntgenfoto’s op de luchthaven met een handbagagetas vol vreemde medische benodigdheden en terwijl ik het nieuwste 1-delige stomazakje van Coloplast SenSura Mio droeg. Zijn die dingen te zien op de röntgenscanners? Zou ik uit de rij worden gehaald en doorzocht?
De wachtrij bij de beveiliging was lang, dus ik had tijdens het wachten genoeg tijd om over deze zaken na te denken. Maar toen realiseerde ik me dat het er niet echt toe deed. Na alles wat ik in de afgelopen veertien maanden had meegemaakt, was voor mij het enige belangrijke dat ik in de wachtrij stond te wachten om aan boord te gaan van een vlucht om onze familie te bezoeken. En ik kon omgaan met alles wat nodig was om dat doel te bereiken. Uiteindelijk waren er helemaal geen problemen. Ik legde bij het controlepunt mijn situatie uit aan de douanebeambte en was er zo doorheen zonder gedoe.
De eerste etappe van de vlucht duurde ongeveer 13 uur
We hadden een tussenstop van 10 uur in het luchthavenhotel in Singapore, waardoor ik twee dingen kon doen. Ten eerste kon ik mijn eerste duik nemen in het zwembad op het dak van de luchthaven. Ten tweede kon ik na het zwemmen douchen en mijn stomazakje verwisselen voordat ik begon aan de tweede etappe van 9 uur voor de vlucht naar Auckland.
Onze begroeting op de luchthaven van Auckland werd nog specialer toen onze driejarige kleinzoon door de aankomsthal vloog en in de armen van zijn opa sprong en ons beiden overlaadde met knuffels en zoenen. We konden ook onze drie maanden oude kleindochter voor de eerste keer begroeten. Het was gewoon magisch.
Na acht fantastische weken gebeurde er op onze terugreis net zo weinig als op onze heenvlucht. Achteraf vraag ik me af waarom ik me überhaupt ooit zorgen had gemaakt.
