Een blaas die zijn functie heeft verloren als gevolg van schade aan de hersenen of het zenuwstelsel wordt een ‘neurogene blaas’ genoemd.
Een neurogene blaas kan worden veroorzaakt door:
- Dwarslaesie
- Multiple sclerose
- Spina bifida
- Beroerte
- De ziekte van Parkinson
- Hersentumoren
De zenuwbeschadiging heeft geen invloed op de urineproductie van de nieren, maar de beschadiging kan aanzienlijke gevolgen hebben op de opslagcapaciteit van de blaas en het legen van de blaas.
De neurogene blaas kent twee veel voorkomende problemen: de overactieve (reflex-) blaas en de onderactieve (slappe) blaas.
Overactieve (reflex-) blaas
Wanneer de blaasspier zich spontaan samentrekt als deze zich begint te vullen met urine, kan dit een gevoel van aandrang geven en/of veroorzaakt dit incontinentie (d.w.z. urineverlies door ongecontroleerde leging), omdat u zich er niet van bewust bent dat de blaas zich leegt.
Onderactieve (slappe) blaas
De blaas leegt zich niet volledig of helemaal niet, doordat de blaasspier geen kracht meer heeft of geen signaal van de hersenen krijgt om zich te legen. Daardoor kan er te veel urine te lang in de blaas achterblijven, wat een infectie tot gevolg kan hebben. De urine kan ook terugstromen naar de nieren, waardoor er druk op de nieren komt en deze kunnen beschadigen. Daarnaast moeten de nieren in dit geval hard werken om de urine af te voeren (tegendruk), waardoor ook schade kan ontstaan.
Zelfkatheterisatie
Bij een onderactieve blaas is goed blaasmanagement erg belangrijk omdat u zelf niet kunt voelen wanneer de blaas vol is. Regelmatig actief en zelfstandig de blaas legen is dan nodig, zodat beschadiging en infecties worden voorkomen. De voorkeursmethode hiervoor is intermitterend katheteriseren, ook wel zelfkatheterisatie genoemd. Dit gebeurt met een eenmalige katheter.
